16/02/12
Η Δημοκρατική Αριστερά είναι αποτέλεσμα της ανάγκης των καιρών και εκφράζει την σύγχρονη απαίτηση, για την ορθολογική διαχείριση της πολιτικής καθημερινότητας μέσα από την αριστερή οπτική γωνία των πραγμάτων.
Και αριστερή οπτική γωνία δεν είναι άλλη από αυτήν που θεωρεί ως σκοπό της πολιτικής, την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών, αυτών της ελευθερίας και της ευημερίας με τη διάχυση του κοινωνικού πλούτου, οικονομικού και πνευματικού, σε όλο το φάσμα της κοινωνίας.
Θεωρώ ότι η σύγχρονη Αριστερά του 21ου αιώνα οφείλει να πραγματοποιήσει ένα ποιοτικό άλμα σκέψης και να τοποθετήσει τον άνθρωπο (τον παράγοντα άνθρωπο), στο κέντρο της ιδεολογικοπολιτικής της αναφοράς, σε αντικατάσταση των μέχρι τώρα κυρίαρχων συλλογικοτήτων όπως η εργατική τάξη, η μικρομεσαία τάξη ή ακόμα και οι γενικές αναφορές στην κοινωνία ολόκληρη.
Όχι με ουμανιστική διάθεση, αλλά με καθαρά πολιτική.
Γιατί όταν οι πολιτικές είναι στοχευμένες στον άνθρωπο, αναγκαστικά ωφελούν και την κοινωνία.
Όταν είναι στοχευμένες στην κοινωνία καμιά φορά ξεχνούν τους ανθρώπους.
Η ιστορία της Αριστεράς και του σοσιαλισμού είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα.
Η σύγχρονη απαίτηση από την πολιτική διακυβέρνηση είναι απαίτηση που έχει να κάνει με την καθημερινότητα και τις ανάγκες που προκύπτουν από αυτήν.
Δηλαδή μιας δίκαιης κατανομής των βαρών, μιας ισότιμης συμμετοχής στις θυσίες, ενός σοβαρού και στοχευμένου σχεδιασμού για ένα καλύτερο αύριο, μιας έντιμης, λογικής, πατριωτικής αν θέλετε στάσης του πολιτικού συστήματος, με την έννοια της προστασίας του Δημόσιου συμφέροντος.
Και εδώ μπαίνουμε από τη θεωρία στην πράξη.
Στο πως δηλαδή η Δημοκρατική Αριστερά στην Ελλάδα του σήμερα, θα εκφράσει τον σύγχρονο πολιτικό ψυχισμό, θα εκφράσει δηλαδή αυτό που όλοι μας νιώθουμε και μας βγαίνει με τη φράση:
Μα δεν υπάρχει επιτέλους κανένας σ’ αυτόν τον τόπο να κάνει μια σωστή δουλειά!
Η σύγχρονη Αριστερά του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού πρέπει να καλύψει αυτό το κενό. Και πως καλύπτεται αυτό το κενό;
Με σοβαρότητα, εντιμότητα και καινοτομία.
Η εντιμότητα δεν αποδεικνύεται, τουλάχιστον εκ των προτέρων.
Η σοβαρότητά θα φανεί μέσα από τον γραπτό και προφορικό μας λόγο.
Μέσα από την κρυστάλλινη αποτύπωση της τραγικής πραγματικότητας, την περιγραφή και το βάθος των θυσιών ΟΛΩΝ μας, το συγκεκριμένο και συγκροτημένο σχέδιο διαφυγής της χώρας προς τα εμπρός.
Τις προγραμματικές μας θέσεις δηλαδή και την επεξεργασμένη πολιτική τεκμηρίωση κάθε πρότασής μας.
Το άγχος των ημερών στο κόμμα είναι να ανακαλύψουμε τα περιβόητα ισοδύναμα μέτρα που θα αντικαταστήσουν τη λεηλασία των μισθών και των συντάξεων.
Και ψάχνουμε να βρούμε τα μαγικά ραβδάκια, τον έξυπνο τρόπο που δεν σκέφτηκε κανείς μέχρι τώρα που ως δια μαγείας θα δώσει λύσεις.
Εμείς δεν πουλάμε ελπίδα. Γνωρίζουμε καλά ότι:
Ισοδύναμο μέτρο είναι να πάρεις αυτά που σου ανήκουν από αυτούς που δεν στα δίνουν, να πάψεις να δίνεις σε αυτούς που δεν δικαιούνται να παίρνουν και να κάνεις και καμιά δουλειά για να βγάλεις το κάτι περισσότερο.
Δεν θέλει φιλοσοφία το πράγμα.
Αυτό που θέλει είναι τη βούληση για να κάνεις τη δουλειά.
Και η δουλειά δεν είναι απλή, είναι σκέτος πόλεμος. Αντέχουμε;;
Αυτό θα διαβάσει ο κόσμος, όχι στα κείμενά μας, αλλά στα πρόσωπά μας όταν μιλάμε.
Πρώτο και κύριο καθήκον μας, η αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας, όχι σε ηθικό επίπεδο, αλλά σε καθαρά τεχνικό και πολιτικό, γιατί η αξιοπιστία είναι το κύριο εργαλείο άσκησης πολιτικής ( μέσα και έξω από τη χώρα)κάτι που το σημερινό πολιτικό σύστημα το έχει απολέσει μετά επαίνων.
Το σύνθημα λοιπόν για δημιουργία ενός σοβαρού και αξιόπιστου πολιτικού περιβάλλοντος, ενός έντιμου και ικανού κράτους, με την κοινωνία όρθια και ζωντανή, πρέπει να είναι ο κεντρικός πυρήνας της προεκλογικής εκστρατείας της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Και επειδή στην Ελλάδα έχει συμβεί ένα πολιτικό και οικονομικό έγκλημα, θεωρώ ότι θέση μας (δίπλα σε όλες τις άλλες) πρέπει να είναι η αυτονόητη, ότι κανένα έγκλημα δεν πρέπει να μένει ατιμώρητο.
Η καινοτομία είναι το τρίτο χαρακτηριστικό που οφείλουμε να διαθέτουμε και έχει να κάνει με τον εαυτό μας, το κόμμα. Πως βλέπει τον εαυτό του και τη θέση του στην κοινωνία.
Με παλιά υλικά τίποτα καινούριο δεν γίνεται.
Αυτοονομαζόμαστε κόμμα των μελών. Κλειστό πολιτικό club δηλαδή;
Θα προτιμούσα να αυτοονομαζόμαστε κόμμα των πολιτών.
Να αποτελούμε μια συλλογικότητα πολιτών, η συνεκτική ουσία της οποίας να είναι η συνειδητή απόφαση όλων μας να δημιουργήσουμε μια πολιτική ομάδα δράσης κάτω από τις αρχές και αξίες του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και του Αριστερού Ευρωπαϊσμού.
Η συνειδητή αυτή απόφαση για πράξη και ενεργό συμμετοχή, να αντικαταστήσει τα επίσημα μητρώα μελών και τις κομματικές ταυτότητες.
Στη Δημοκρατική Αριστερά να μπορεί να συμμετέχει ελεύθερα όποιος επιθυμεί και για όσο χρόνο επιθυμεί.
Είτε για να δρα είτε για να παρακολουθεί.
Η έννοια του μέλους να ταυτίζεται με αυτή του εθελοντή, για την πραγματοποίηση συγκεκριμένης πολιτικής δράσης και όχι ενός κομματικά πειθαρχημένου μέλους με υποχρέωση εκτέλεσης εντολών.
Αυτό δεν σημαίνει καθόλου χαλαρότητα και δεν έχει να κάνει με το μηχανισμό που μετατρέπει την πολιτική διαβούλευση και απόφαση σε συγκεκριμένη πράξη.
Η ραχοκοκαλιά του κόμματος θα είναι πάντα αυτοί που θα βρίσκονται μέσα σε αυτήν την αίθουσα, ικανοποιώντας μια εσωτερική τους παρόρμηση, και γύρω τους θα κτίζεται το κόμμα που θα έχει το μέγεθος που θέλει η κοινωνία.
Η Δημοκρατική Αριστερά δεν πρέπει να έχει πυραμοειδή μορφή, αλλά μια άμεση και αμφίδρομη σχέση μεταξύ γεωγραφικών οργανώσεων και ανώτατου οργάνου (Κεντρικής Επιτροπής).
Με δύο επίπεδα ιεραρχίας και μόνο αυτά.
Η ανάγκη να είναι η Π.Ε.Θ πολιτικό όργανο προκύπτει από την πρόσφατη δημιουργία των δημοτικών οργανώσεων (που δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί) και την προσωρινή αδυναμία τους να αποτελέσουν πολιτικά όργανα.
Όσο οι δημοτικές οργανώσεις θα αναβαθμίζονται, τόσο η Π.Ε.Θ θα πρέπει να χάνει τον πολιτικό της ρόλο και να καταλήξει ένα ενδιάμεσο όργανο συντονισμού, εκτός ιεραρχίας της κομματικής δομής.
Πέρα από την καινοτομία στη δομή του κόμματος, οφείλουμε να καινοτομήσουμε και στις σχέσεις μας με την κοινωνία και τα κοινωνικά κινήματα.
Στο πλαίσιο μιας τέτοιας πολιτικής λογικής θα ήθελα μια Δημοκρατική Αριστερά που θα προβάλει, θα προωθήσει και θα προασπίσει θεσμικά, τη συνεργατική αλληλέγγυα οικονομία ως απάντηση στον καπιταλιστικό τρόπο διανομής του πλούτου.
Θα ήθελα μια Δημοκρατική Αριστερά που θα αποβάλει την ανάγκη να αλώσει με μικροπολιτική διάθεση, το συνδικαλιστικό και το φοιτητικό κίνημα με τη δημιουργία παρατάξεων εντός αυτών, ενώ θα ήθελα να τη δω να στέκεται δίπλα και αλληλέγγυα, αλλά απ’ έξω, στα δυο αυτά μεγάλα κοινωνικά κινήματα στον κοινό αγώνα για μια ανθρώπινη κοινωνία.
Θα ήθελα μια Δημοκρατική Αριστερά που θα δραστηριοποιηθεί για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μέσα από τον αγώνα για τη δημιουργία ενός και μοναδικού πανευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος, διασπαρμένο και με ενιαία προσωπικότητα σε όλη την Ευρώπη, που θα διεκδικήσει την εκπροσώπηση των λαών με βάση τις σοσιαλιστικές αρχές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Και επειδή τη Δ.Α που θέλουμε δεν θα τη φτιάξει κανένας άλλος παρά και εμείς που βρισκόμαστε μέσα σε αυτή την αίθουσα, σας προτρέπω, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα!
