9/2/2011
Την Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010 η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ καλούν τους Έλληνες εργαζόμενους για μία ακόμη φορά στο δρόμο.
Αλλά αυτή τη φορά ο δρόμος έχει άλλη διάσταση και άλλη ιστορία.
Τη διάσταση που του δίνει μια διαλυμένη οικονομία.
Τη διάσταση που του δίνει μια κοινωνία υπό κατάρρευση.
Ο κόσμος της εργασίας ζητάει για μια ακόμη φορά, αυτό που ζητούσε πάντα.
Αξιοπρέπεια.
Αξιοπρέπεια μέσα από την εργασία, αξιοπρέπεια μέσα από την αμοιβή για την εργασία.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι απέδειξαν ότι στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και κατέθεσαν στο βωμό ενός αμφίβολου καθήκοντος, μέρος του εαυτού τους, μέρος της ζωής τους.
Κάποιοι άλλοι τώρα πρέπει να απολογηθούν για τις άθλιες πολιτικές τους, που φτάνουν και πολλές φορές ξεπερνούν τα όρια της προδοσίας.
Και αυτοί οι άλλοι δεν είναι κάποιοι άγνωστοι, είναι το πολιτικό μεταπολιτευτικό κατεστημένο που έχει ονόματα και επώνυμα, είναι οι γνωστοί και εξαίρετοι τηλεπαραθυράκηδες που ταλαιπωρούν ακόμη και σήμερα την αισθητική μας κάθε βράδυ με τις απερίγραπτες φανφάρες του, στη θλιβερή προσπάθειά τους να μας πείσουν και να μας φοβίσουν.
Μέχρι τώρα υπήρχαν λεφτά στα ταμεία τους, αλλά δεν υπήρχε μυαλό στα κεφάλια τους.
Τώρα που δεν υπάρχουν λεφτά στα ταμεία, η μόνη ελπίδα είναι να βάλουν μυαλό στα κεφάλια τους.
Αλλά ποιοι να βάλουν μυαλό;
Αυτοί που δημιούργησαν σήμερα αυτό το μπάχαλο;
Αυτοί που δημιούργησαν σήμερα αυτό το χάλι;
Αυτοί έχουν αποδείξει περίτρανα με τη συμπεριφορά τους ότι όταν έβρεχε μυαλό και πολιτική ευθύνη, κρατούσαν ομπρέλα.
Τώρα παρουσιάζονται όλοι σαν σωτήρες.
Νομίζουν ότι η αυτοκριτική είναι η κολυμπήθρα του Συλωάμ.
Κάποιος πρέπει επιτέλους να τους μιλήσει για τον καιάδα.
Ή καλύτερα κάποιος να τους ρίξει εκεί που πραγματικά αξίζουν:
Στον πολιτικό καιάδα.
Εμείς ως εργαζόμενοι έχουμε μια τεράστια ευθύνη.
Να αναπροσανατολίσουμε τα πράγματα προς την κατεύθυνση μιας δίκαιης και ισότιμης κοινωνίας.
Η κοινωνία των 2/3 δεν μας χωράει.
Τους την επιστρέφουμε και τους την χαρίζουμε.
Οργανωμένα και συντεταγμένα μέσα από αδιάφθορους πολιτικούς, κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς φορείς.
Πολιτικό και επιχειρηματικό κατεστημένο μας μιλούν για μια κρίση που είναι αποτέλεσμα των δικών τους ιδεολογιών και επιλογών.
Μας μιλούν και για λύσεις, για την έξοδο από την κρίση.
Αλλά ο λόγος τους είναι υποκριτικός και ο σκοπός τους δόλιος.
Σκοπός του μνημονίου που υπογράφθηκε και εφαρμόζεται από την Ελληνική κυβέρνηση, δεν είναι μόνο ο εξορθολογισμός των δημοσίων δαπανών και η περιγραφή του τρόπου επιστροφής των δανεικών μας.
Σκοπός του είναι να επιστρέψουμε μεν τα δανεικά, το συντομότερο και με το καλύτερο για τους δανειστές μας επιτόκιο, αφού δε προηγουμένως έχουμε υποστεί τη μεγαλύτερη τοκογλυφική αφαίμαξη της ιστορίας μας.
Αφού έχουμε ξεπουλήσει εντελώς τον εθνικό μας πλούτο και κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή της χώρας.
Έχοντας δε παράλληλα δημιουργήσει το ευνοϊκότερο ΄΄επενδυτικό ΄΄ περιβάλλον χωρίς κατώτερους μισθούς, χωρίς συμβάσεις εργασίας, χωρίς συνδικαλιστικούς φορείς, χωρίς φορολογία για το πολυεθνικό κεφάλαιο.
Όλα τα παραπάνω είναι εύκολα κατανοητά.
Αυτό που είναι ακατανόητο είναι το γιατί τους κοιτάμε ακόμα.
Κλείνω με ένα απλό παράδειγμα για να γίνουν άμεσα αντιληπτά τα παραπάνω.
Αν αύριο το πρωί το Ελληνικό Κράτος μπορούσε και ήθελε:
1.- Να εισπράξει τους μισούς από τους φόρους που σκανδαλωδώς και επίτηδες ξεφεύγουν
2.- Να κάνει μια χρηστή και οργανωμένη διαχείριση της λειτουργίας του, βγάζοντας τη λογική της ΄΄μίζας΄΄ από το λεξιλόγιό και την πρακτική του
3.- Εξοφλούσε το δημόσιο χρέος με τους ίδιους όρους και προϋποθέσεις που εξοφλεί ο μέσος έλληνας το στεγαστικό του δάνειο
ΤΟΤΕ
Αύριο το πρωί θα είχαμε ξεπεράσει την κρίση και την οποιαδήποτε μελλοντική κρίση.
ΛΑΘΟΣ λοιπόν είναι ο προσανατολισμός μας και αυτό δεν είναι καθόλου ΤΥΧΑΙΟ.
Γιατί ο πραγματικός στόχος είναι η τσέπη μας, είναι ο δημόσιος πλούτος μας, είναι το μυαλό μας.
Γραικούσης Νίκος
