Τα τρία στάδια της ‘’απαγκίστρωσης’’

Τα τρία στάδια της ‘’απαγκίστρωσης’’

Η απαγκίστρωση είναι νομοτελειακά μια επώδυνη διαδικασία.

Όποιος δεν το πιστεύει ας ρωτήσει όσα …ψάρια έχουν υποστεί αυτή τη δοκιμασία.

Η απαγκίστρωση από το μνημόνιο θα είναι εξίσου επώδυνη και κανείς δεν αμφιβάλει για τον πόνο που θα προκαλέσει.

 Ο πόνος όμως έχει άμεση σχέση με τη διαδικασία απαγκίστρωσης που θα επιλεχθεί.

Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Το μνημόνιο υπάρχει και είναι γεγονός.

 Η αντιμετώπιση του από τη μελλοντική κυβέρνηση, οφείλει να περικλείει το κυρίαρχο στοιχείο το οποίο επέβαλε η λαϊκή βούληση μέσω των εκλογών.

Δηλαδή τη σταδιακή και όσο το δυνατό συντομότερη, μετατροπή του μνημονίου σε ένα βιώσιμο σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, που θα λαμβάνει υπόψη του τις ανάγκες της κοινωνίας και τις ανάγκες της δημοσιονομικής εξυγίανσης, μέσω της ισόνομης κατανομής των θυσιών, περιλαμβανομένων και των θυσιών των δανειστών μας.

Τα τρία στάδια που θα επιχειρήσω να περιγράψω παρακάτω αφορούν αποκλειστικά και μόνο ενέργειες για τις οποίες  εμείς ως χώρα έχουμε  τη δυνατότητα της πρωτοβουλίας των κινήσεων.

Στάδιο πρώτο.

Η νέα κυβέρνηση, όταν αυτή υπάρξει, οφείλει να τροποποιήσει άμεσα και μονομερώς συγκεκριμένες διατάξεις του μνημονίου, ασχέτως της βούλησης των δανειστών μας.

Οι διατάξεις αυτές είναι οι εξής:

1.- Άρση της πράξης νομοθετικού περιεχομένου που αφορά τη μείωση των μισθών και την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων.

2.- Αλλαγή της πρόβλεψης για τη δέσμευση όλων των δημοσίων εσόδων για  την προτεραιότητά τους στην εξυπηρέτηση του χρέους.

3.- Αναθεώρηση του προγράμματος και της φιλοσοφίας των ιδιωτικοποιήσεων, με την  απόδοση στο ειδικό ταμείο αποκρατικοποιήσεων των καθαρών κερδών μετά  φόρων των εισηγμένων σε αυτό ΔΕΚΟ, αντί των εσόδων που θα προκύψουν από την πώλησή τους.

Οι παραπάνω τροποποιήσεις  δεν θέτουν σε κίνδυνο την  βασική φιλοσοφία του  μνημονίου, που είναι η δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας, αλλάζουν όμως τη φιλοσοφία της κατεύθυνσής του και καταδεικνύουν ότι κατά την επίτευξη αυτής λαμβάνεται υπόψη η κοινωνία και το Εθνικό συμφέρον.

Στάδιο δεύτερο.

Δημιουργία καταστατικού χάρτη μεταρρυθμίσεων.

Στο δεύτερο στάδιο δείχνουμε την πραγματική βούληση της χώρας να προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ώστε να πετύχει τη δημοσιονομική εξυγίανση και να πάψει να ζει με δανεικά, οριοθετώντας χρονικά και το πότε θα συμβεί αυτό.

Οι περιγραφόμενες μεταρρυθμίσεις οφείλουν να αφορούν συγκεκριμένα­:

1.- Στη μείωση της φοροδιαφυγής κατά 5% του ΑΕΠ ετησίως (2,8 δις έσοδα ετησίως)

2.- Στη μείωση της διαφθοράς (γραφειοκρατία – θεσμικό πλαίσιο) κατά 1,5% ετησίως ( 0,9 δις έσοδα ετησίως)

3.- Στην αναδιάρθρωση Δημόσιας Διοίκησης και τη μείωση δημοσίων δαπανών (εκτός μισθοδοσίας) κατά 2% ετησίως  (0,4 δις έσοδα ετησίως)

4.- Στη θεσμική εισαγωγή τεχνογνωσίας για τα παραπάνω από τους εταίρους μας, με τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα εξυγίανσης.

5.- Στην ιδιωτικοποίηση του managment των υπό δημόσιο έλεγχο ΔΕΚΟ. (0,4 δις έσοδα ετησίως)

6.- Στην προσέλκυση κεφαλαίων εξωτερικού με ειδικό φορολογικό καθεστώς μέχρι την απόσβεση της επένδυσης.

7.- Στη δημιουργία ΔΕΚΟ με σκοπό την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας  και τη διάθεση μεριδίων της σε διεθνής επενδυτές.

8.- Στη φορολόγηση του πλούτου που εξήχθηκε από τη χώρα. (έσοδα κατ’ ελάχιστο 1 δις ετησίως)

9.- Στον ασφυκτικό έλεγχο της αγοράς, όσον αφορά τις τιμές των 50 βασικών ειδών πρώτης ανάγκης.

10.- Στον έλεγχο του πόθεν και του έσχες για όλα τα πολιτικά πρόσωπα σε βάθος 30ετίας και όλων όσων διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα σε βάθος 20ετίας. Δήμευση του πλούτου που δεν δικαιολογείται.

11.- Στην ανακατανομή των κονδυλίων του κοινωνικού κράτους από μηδενική βάση  και για όσους έχουν πραγματική ανάγκη.

12.- Στην αντικειμενική φορολόγηση κάθε είδους εταιριών και μέχρι τη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος.

13.- Στην ανακεφαλαιοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος με κοινωνικούς πόρους και με πόρους που θα προέλθουν από την αξιοποίηση των χρημάτων που θα διατεθούν για την τραπεζική ανακεφαλαιοποίηση.

Η εφαρμογή μόνο όσων παραπάνω αποτιμούνται λογιστικά, δίνει τη δυνατότητα ισοσκελισμένου προϋπολογισμού σε τέσσερα χρόνια από σήμερα.

Η δυναμική των υπολοίπων μέτρων αυξάνει γεωμετρικά το αποτέλεσμα.

Η δημιουργία λοιπόν καταστατικού χάρτη μεταρρυθμίσεων και η όσο το δυνατό συντομότερη κατασκευή του νομοθετικού πλαισίου για την εφαρμογή τους, μεταλλάσει το αποδεδειγμένα μέχρι σήμερα ανίκανο και διεφθαρμένο Ελληνικό πολιτικό σύστημα, σε ένα αξιόπιστο και με βαθιά γνώση των ευθυνών του ΑΛΛΟ πολιτικό σύστημα, που θα έχει τη δυνατότητα της αξιοπιστίας στο εσωτερικό της χώρας, αλλά  κυρίως στο εξωτερικό.

Με τον τρόπο αυτό η όποια Ελληνική Κυβέρνηση θα μπορεί να σταθεί σαν ισότιμος συνομιλητής ,σε οποιοδήποτε τραπέζι διαπραγματεύσεων για την υπεράσπιση των Εθνικών και κοινωνικών συμφερόντων, χωρίς ΚΑΝΕΙΣ να μπορεί να αμφισβητήσει την πολιτική της ΒΟΥΛΗΣΗ.

Τα δύο παραπάνω στάδια ‘’απαγκίστρωσης’’ είναι απαραίτητα για να προχωρήσεις στο τρίτο, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από την εκμετάλλευση της Ευρωπαϊκής μεταστροφής ενάντια στις πολιτικές λιτότητας και στην εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών επιλογών.

Το τρίτο στάδιο

Περιλαμβάνει την οργανωμένη και συντονισμένη δημόσια επίκληση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, με όλες τις διαθέσιμες για το σκοπό αυτό ευρωπαικές δυνάμεις και με διττό σκοπό .

1.-   Την εξασφάλιση της αναγκαίας υποστήριξης για την απαγκίστρωση από το μνημόνιο και την εφαρμογή μια άλλης πιο ανθρώπινης εγχώριας πολιτικής προσαρμογής.

2.- Τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού πόλου αντίστασης σε κάθε αντιλαϊκή πολιτική λιτότητας, αλλά ταυτόχρονα και πιο σημαντικό,  την Ελληνική πρωτοπορία για τη δημιουργία μιας ΑΛΛΗΣ Ευρώπης, αυτής των ΛΑΩΝ, της Ευρώπης της ευημερίας και της προκοπής. 

                                                                                                                   Νίκος Γραικούσης

                                                                                                

Και την Κυριακή ...τι;

Την Κυριακή στις 6 του Μάη, ΠΕΡΝΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ  την ιστορική ευκαιρία και  πραγματοποιούμε τη μεγαλύτερη ειρηνική επανάσταση της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας.

Στέλνουμε στον  καιάδα την πολιτική των ‘’κοτζαμπάσηδων’’ και  του ‘’Κωλλέτη’’, μαζί  με αυτούς που την εκπροσωπούν.

Αφήνουμε την Ελλάδα να αναπνεύσει, να αναπτυχθεί, να ξεπεράσει την κρίση.

Ξεπερνούμε το φόβο και εμπιστευόμαστε τα χέρια μας και το μυαλό μας.

Δίνουμε με την ψήφο μας την ευκαιρία στην ΑΛΛΗ Ελλάδα, στην Ελλάδα  του μόχθου και της εργασίας,  να δημιουργήσει και να μεγαλουργήσει.

Αποφασίζουμε να είμαστε ενεργοί πολίτες, με συμμετοχή στα κοινά, σκληρή δουλειά και αυστηρή κριτική.

Η Δημοκρατική Αριστερά στέκεται στο μετερίζι με πάθος, συνέπεια και σοβαρότητα.

Μετατρέπει με την παρουσία της, την πιθανότητα να συμβεί κάτι καλύτερο σε αυτόν τον τόπο, σε δυνατότητα.

Το μέλλον μας αξίζει και θα το διεκδικήσουμε.

Με τόλμη στη δράση

Με ευθύνη για την κοινωνία και τη χώρα

Για την ανανέωση της πολιτικής σε αυτόν τον τόπο.

 

Η Δημοκρατική Αριστερά είναι το νέο πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε στις 27 Ιούνη 2010, ικανοποιώντας την ανάγκη να εκφραστεί πολιτικά ο Αριστερός Ορθολογισμός και να αποτελέσει δυναμικό παράγοντα προώθησης της πολιτικής ζωής του τόπου και προοπτική διεξόδου από την κρίση.

Η πολιτική καταγωγή των πρωτεργατών της νέας αυτής προσπάθειας, είναι ο χώρος της Ανανεωτικής και προοδευτικής Αριστεράς, με ευρύτερες πολιτικά ανένταχτες κοινωνικές δυνάμεις και ευελπιστούμε να εκφράσουμε ολόκληρο τον πολιτικό χώρο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού στην Ελλάδα του σήμερα.

Ασφυκτιούσαμε μέσα στο παλαιοκομματικό Αριστερό πρότυπο, από την έλλειψη ορθού λόγου, τη στείρα καταγγελτική πρακτική και την αποδεδειγμένα αποτυχημένη πολιτική ενός ανέξοδου λαϊκισμού.
Ασφυκτιούσαμε μέσα στο σάπιο πολιτικό σύστημα του δικομματισμού και της αναξιοκρατίας, που οδήγησε τη χώρα μας στη σημερινή δείνή θέση.

Στην προσπάθεια αυτή, στην οποία ηγείται ο Φώτης Κουβέλης, με στελέχη του ευρύτερου χώρου της Αριστεράς και της Δημοκρατίας, χωράει ο κάθε πολίτης και κάτοικος αυτής της χώρας, που διαπνέεται από τις Αρχές και Αξίες του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και του Αριστερού Ευρωπαϊσμού.

Θεωρούμε το Δημοκρατικό πολίτευμα το ιδανικότερο για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και τον Ευρωπαϊκό κοινωνικό χώρο τον μικρότερο για την άσκηση της πολιτικής μας δραστηριότητας.

Με μια συνεχή μεταρρυθμιστική και οικολογική πολιτική, εγγυόμαστε την ανανέωση στην πολιτική, με τόλμη στη δράση και με αίσθημα ευθύνης για την κοινωνία και τη χώρα.

Ξεπερνούμε τον στείρο καταγγελτικό λόγο και καταθέτουμε προτάσεις ρεαλιστικές, εφικτές και εφαρμόσιμες για μια καλύτερη κοινωνία, μέσα από την Αριστερή θεώρηση των πραγμάτων, έχοντας τον μισθωτό, τον μικρομεσαίο επιχειρηματία, το νέο επιστήμονα, τον επαγγελματία, το συνταξιούχο και τον άνεργο στο άμεσο οπτικό μας πεδίο.
 

Με την Δημοκρατική Αριστερά στο προσκήνιο για:

Ανανέωση στην πολιτική

Τόλμη στη δράση

Ευθύνη για την κοινωνία και τη χώρα

Που πάμε - Κωδικοποιημένες θέσεις της Δημ.Αρ.

ΤΑ ΔΥΟ ΣΕΝΑΡΙΑ

4/5/2012

Την επομένη των εκλογών, σε λίγες μέρες από σήμερα δηλαδή, η χώρα θα αντιμετωπίσει δύο πολύ πιθανά μετεκλογικά – κυβερνητικά σενάρια, στην περίπτωση που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ  ( ως ενιαίος πλέον ιδεοπολιτικός χώρος) δεν καταφέρουν να πάρουν την πλειοψηφία στη Βουλή, γεγονός που απεύχεται ο κάθε σώφρον άνθρωπος.

ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΡΩΤΗ:

Τα δυο κόμματα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) καταφέρνουν να κερδίσουν τη σχετική πλειοψηφία των ψήφων, αλλά όχι  την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών στη Βουλή και συγκεντρώσουν κάτι λιγότερο από 151 έδρες.

Στην περίπτωση αυτή, έχουν νομιμοποιήσει την μέχρι τώρα πολιτική τους, και αναζητούν μια τρίτη πολιτική δύναμη να τους στηρίξει, με κυρίαρχο λόγο τον κίνδυνο ακυβερνησίας της χώρας.

Όταν και αν  την βρουν, είναι απόλυτα φυσικό να συνεχίσουν να κυβερνούν με την ίδια μέχρι τώρα πρακτική, για τον απλό λόγο ότι δεν γνωρίζουν, ούτε και έχουν συμφέρον να εφαρμόσουν καμία άλλη πολιτική.

Μισθοί, συντάξεις και κοινωνικό κράτος θα συνεχίσουν να είναι οι μόνες και μόνιμες πηγές εσόδων που γνωρίζουν.

Η πελατειακή δομή του κράτους θα είναι και πάλι η κυρίαρχη πολιτική, καμουφλαρισμένη μεν, απευθυνόμενη όμως δε σε μια πολύ πιο φτωχή κοινωνία, με περισσότερες ανάγκες.

ΥΠΟΘΕΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ  ....(και ως βάση εργασίας)

Το αποτέλεσμα των εκλογών  αναδεικνύει δέκα κόμματα στη Βουλή με 10% το καθένα!!!

Στην περίπτωση αυτή, θα έχει καταδικαστεί πολιτικά η μέχρι σήμερα ασκούμενη πολιτική και κανείς δεν θα έχει το δικαίωμα να ισχυριστεί ότι δικαιούται να τη συνεχίσει .

Το ζητούμενο πλέον θα είναι η δημιουργία ενός  πολυκομματικού κυβερνητικού σχήματος, σοβαρού και συμπαγούς,  με κοινούς προγραμματικούς στόχους, για την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής κουλτούρας και νοοτροπίας, η οποία θα εγγυάται,  τη συνεκτικότητα, τη διαφάνεια και την αποτελεσματικότητα, ώστε να είναι χρήσιμο στην Ελληνική κοινωνία.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜA

• Στην πρώτη περίπτωση η Δημοκρατική Αριστερά, η οποία δεν είναι συμπληρωματική δύναμη κανενός, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΕ ΚΑΜΙΑ  ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ 
•  Στη δεύτερη περίπτωση, αν και εφόσον η κυβερνητική συνεργασία αποκτήσει αριστερό πρόσημο, στο πλαίσιο μιας κοινά αποδεκτής προγραμματικής βάσης, με φερέγγυα πρόσωπα και πολιτικές,  η Δημοκρατική Αριστερά, ΟΦΕΙΛΕΙ να συμμετέχει και να δώσει τον καλύτερο εαυτό της,  για μια Ελλάδα στην Ευρώπη με την οικονομία ζωντανή και την κοινωνία όρθια.

Σας καλώ όλους να μετατρέψουμε την πιθανότητα σε δυνατότητα για μια ΑΛΛΗ Ελλάδα, μέσα από την …εφαρμογή του δεύτερου σεναρίου.

Για μια Ελλάδα που θα αξίζουν τα παιδιά μας.

                                                                                                                    Γραικούσης Νίκος

                                                                                                Υποψήφιος Βουλευτής Β’  Θεσσαλονίκης

                                                                                                               Δημοκρατική Αριστερά.

Ενημερωθείτε  περισσότερο:       graikousis.blogspot.com

                                                          www.dimokratikiaristera.gr

Ήρθε ο βουλευτής ….στο χωριό!

Οι επισκέψεις υποψήφιων βουλευτών τις παραμονές των εκλογών σε όσο περισσότερους μπορούν εργασιακούς χώρους ή φορείς του Δημόσιου τομέα, οι οποίοι  συγκεντρώνουν πολύ κόσμο, είναι φαινόμενο απογοητευτικό και οπωσδήποτε αντιαισθητικό.

Με  αφορμή την ‘’ενημέρωση’’ αποκλειστικό σκοπό οι επισκέψεις αυτές έχουν την άγρα ψήφων και την επίδειξη - διασπορά των έντυπων βιογραφικών τους.

Οι υποψήφιοι ΔΕΝ είναι πολιτειακοί παράγοντες.

Θα γίνουν αφού εκλεγούν και τότε και μόνο τότε έχει νόημα ή οποιαδήποτε πραγματική και επιτόπια ενημέρωσή τους.

Αντί του φαινομένου αυτού θα μπορούσαν να προβληθούν, οι ίδιοι και οι ιδέες τους, μέσα από τις προσωπικές ή κομματικές ιστοσελίδες τους, χωρίς ρύπανση και …φασαρία.

Επειδή ίσως να ζητάω πολλά, για συμβολικούς και μόνο λόγους, η επίσκεψη σε ένα φορέα θα μπορούσε να δικαιολογηθεί, για να καταδείξει το ενδιαφέρον του υποψηφίου σε κάποιον τομέα.

Για τον παραπάνω λόγο, αποφάσισα και εγώ να επισκεφτώ έναν (και μόνο έναν)  φορέα, στην υπό διεκδίκηση εκλογική μου περιφέρεια, που συνδυάζει παράλληλα την εκπαίδευση και την παραγωγή.

Πρόκειται για την Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού στην περιοχή της Νέας Μηχανιώνας, η οποία αποτελεί ένα άρτιο εκπαιδευτικό ίδρυμα, διαμορφώνει  τους πλέον εξειδικευμένους αποφοίτους  και στελεχώνει την μεγαλύτερη βιομηχανία του τόπου.

Την ναυτιλιακή βιομηχανία.

Κανείς Έλληνας πολιτικός δεν ασχολήθηκε σοβαρά μέχρι τώρα με αυτόν τον τομέα,  στον οποίον οι Έλληνες έχουν την παγκόσμια πρωτιά και που θα μπορούσε να αποτελεί μοχλό ανάπτυξης και άλλων τομέων της παραγωγής εντός των Ελληνικών συνόρων.

Η Ακαδημία, παρά τα σοβαρά προβλήματά της σε υλικό και μέσα, παράγει υψηλής ποιότητας εκπαίδευση και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.

Δεν ξέρω αν κατάφερα να …αποσπάσω πολλούς ψήφους,  αλλά η περιήγηση και η συναναστροφή με τους ανθρώπους της σχολής με κάνει να νιώθω τον εαυτό μου κερδισμένο.

Για μια άλλη τάξη πραγμάτων ...σε μια άλλη Ελλάδα

Η Δημοκρατική Αριστερά είναι  αποτέλεσμα της ανάγκης των καιρών και εκφράζει την σύγχρονη  απαίτηση, για την ορθολογική διαχείριση της πολιτικής καθημερινότητας μέσα από την αριστερή οπτική γωνία των πραγμάτων.

Και αριστερή οπτική γωνία δεν είναι άλλη από αυτήν που θεωρεί ως σκοπό της πολιτικής,  την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών, αυτών της ελευθερίας και της ευημερίας με τη διάχυση του κοινωνικού πλούτου, οικονομικού και πνευματικού,  σε όλο το φάσμα της κοινωνίας.

Θεωρώ ότι η σύγχρονη Αριστερά του 21^ου αιώνα οφείλει να πραγματοποιήσει ένα ποιοτικό άλμα σκέψης και να τοποθετήσει τον άνθρωπο, στο κέντρο της ιδεολογικοπολιτικής της αναφοράς, σε αντικατάσταση των μέχρι τώρα κυρίαρχων συλλογικοτήτων όπως η εργατική τάξη, η μικρομεσαία τάξη ή ακόμα και  οι γενικές αναφορές στην κοινωνία ολόκληρη.

Όχι με ουμανιστική διάθεση, αλλά με καθαρά πολιτική.

Γιατί όταν οι πολιτικές είναι στοχευμένες στον άνθρωπο, αναγκαστικά ωφελούν και την κοινωνία.

Όταν είναι στοχευμένες στην κοινωνία καμιά φορά  ξεχνούν τους ανθρώπους.

Η ιστορία της Αριστεράς και του σοσιαλισμού είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα.

Η σύγχρονη απαίτηση από την πολιτική διακυβέρνηση είναι απαίτηση που έχει να κάνει με την καθημερινότητα και τις ανάγκες που προκύπτουν από αυτήν.

 Δηλαδή μιας  δίκαιης κατανομής των βαρών, μιας ισότιμης συμμετοχής στις θυσίες, ενός σοβαρού και στοχευμένου σχεδιασμού για ένα καλύτερο αύριο,  μιας έντιμης, λογικής, πατριωτικής αν θέλετε στάσης του πολιτικού συστήματος, με την έννοια της προστασίας του Δημόσιου συμφέροντος.

Και εδώ μπαίνουμε από τη θεωρία στην πράξη.

Στο πως δηλαδή η Δημοκρατική Αριστερά στην Ελλάδα του σήμερα, θα εκφράσει τον σύγχρονο πολιτικό ψυχισμό, θα εκφράσει δηλαδή αυτό που όλοι μας νιώθουμε και μας βγαίνει με τη φράση:

 Μα δεν υπάρχει επιτέλους κανένας σ’ αυτόν τον τόπο να κάνει μια σωστή δουλειά!

Η σύγχρονη Αριστερά του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού πρέπει να καλύψει αυτό το κενό.  Και πως καλύπτεται αυτό το κενό;

Με σοβαρότητα, εντιμότητα και καινοτομία.

Η εντιμότητα δεν αποδεικνύεται, τουλάχιστον εκ των προτέρων.

Η σοβαρότητά θα φανεί μέσα από τον γραπτό και προφορικό μας λόγο.

Μέσα από την κρυστάλλινη αποτύπωση της τραγικής πραγματικότητας, την περιγραφή και το βάθος των θυσιών ΟΛΩΝ μας, το συγκεκριμένο και συγκροτημένο σχέδιο διαφυγής της χώρας προς τα εμπρός.

Τις προγραμματικές μας θέσεις δηλαδή και την επεξεργασμένη πολιτική τεκμηρίωση κάθε πρότασής μας.

Το άγχος των ημερών στο κόμμα είναι να ανακαλύψουμε τα περιβόητα ισοδύναμα μέτρα που θα αντικαταστήσουν τη λεηλασία των μισθών και των συντάξεων.

Και ψάχνουμε να βρούμε τα μαγικά ραβδάκια, τον έξυπνο τρόπο που δεν σκέφτηκε κανείς μέχρι τώρα που ως δια μαγείας θα δώσει λύσεις.

Εμείς δεν πουλάμε ελπίδα. Γνωρίζουμε καλά ότι :

Ισοδύναμο μέτρο είναι να πάρεις αυτά που σου ανήκουν από αυτούς που δεν στα δίνουν, να πάψεις να δίνεις σε αυτούς που δεν δικαιούνται να παίρνουν και να κάνεις και καμιά δουλειά για να βγάλεις το κάτι περισσότερο.

Δεν θέλει φιλοσοφία το πράγμα.

Αυτό που θέλει είναι τη βούληση για να κάνεις τη δουλειά.

Και η δουλειά δεν είναι απλή, είναι σκέτος πόλεμος.  Αντέχουμε;

Αυτό θα διαβάσει ο κόσμος, όχι στα κείμενά μας, αλλά στα πρόσωπά μας όταν μιλάμε..

 Πρώτο και κύριο καθήκον μας, η αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας, όχι σε ηθικό επίπεδο, αλλά σε καθαρά τεχνικό και πολιτικό, γιατί η αξιοπιστία είναι το κύριο εργαλείο άσκησης πολιτικής ( μέσα και έξω από τη χώρα)κάτι  που το σημερινό πολιτικό σύστημα το έχει απολέσει μετά επαίνων.

 Το σύνθημα λοιπόν για δημιουργία ενός   σοβαρού και αξιόπιστου πολιτικού περιβάλλοντος, ενός έντιμου και ικανού κράτους, με την κοινωνία όρθια και ζωντανή, πρέπει να είναι ο κεντρικός πυρήνας της προεκλογικής εκστρατείας της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Και επειδή στην Ελλάδα έχει συμβεί ένα πολιτικό και οικονομικό έγκλημα, θεωρώ ότι θέση μας (δίπλα σε όλες τις άλλες) πρέπει να είναι η αυτονόητη, ότι κανένα έγκλημα δεν πρέπει να μένει ατιμώρητο.

Η καινοτομία είναι το τρίτο χαρακτηριστικό που οφείλουμε να διαθέτουμε και έχει να κάνει με τον εαυτό μας. Πως βλέπουμε τον εαυτό μας και τη θέση μας στην κοινωνία.

Με παλιά υλικά τίποτα καινούριο δεν γίνεται.

Αυτοονομαζόμαστε κόμμα των μελών.  

Θα προτιμούσα να αυτοονομαζόμαστε κόμμα των πολιτών.

 Να αποτελούμε μια συλλογικότητα πολιτών, η συνεκτική ουσία της οποίας να είναι η συνειδητή απόφαση όλων μας να δημιουργήσουμε μια πολιτική ομάδα δράσης κάτω από τις αρχές και αξίες του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και του Αριστερού Ευρωπαϊσμού.

Η συνειδητή αυτή απόφαση για πράξη και ενεργό συμμετοχή, να αντικαταστήσει τα επίσημα μητρώα μελών και τις κομματικές ταυτότητες.  

 Στη Δημοκρατική Αριστερά  να μπορεί να συμμετέχει ελεύθερα όποιος  επιθυμεί και για όσο χρόνο επιθυμεί.

Είτε για να δρα είτε για να παρακολουθεί.

 Η έννοια του μέλους να ταυτίζεται με αυτή του εθελοντή, για την πραγματοποίηση συγκεκριμένης πολιτικής δράσης και όχι ενός κομματικά πειθαρχημένου μέλους με υποχρέωση εκτέλεσης εντολών.

Αυτό δεν σημαίνει καθόλου χαλαρότητα και δεν έχει να κάνει με το μηχανισμό που μετατρέπει την πολιτική διαβούλευση και απόφαση σε συγκεκριμένη πράξη.

Η ραχοκοκαλιά του κόμματος θα είναι πάντα αυτοί  που θα δραστηριοποιούνται ικανοποιώντας μια εσωτερική τους παρόρμηση, και γύρω τους θα κτίζεται το κόμμα που θα έχει το μέγεθος που θέλει η κοινωνία.

 Η Δημοκρατική Αριστερά δεν πρέπει να έχει  πυραμοειδή μορφή, αλλά  μια άμεση και αμφίδρομη σχέση μεταξύ γεωγραφικών οργανώσεων και ανώτατου οργάνου (Κεντρικής Επιτροπής)

Με δύο επίπεδα ιεραρχίας και μόνο αυτά.

Η ανάγκη να  υπάρχουν ενδιάμεσα  πολιτικά όργανα,  προκύπτει από την πρόσφατη δημιουργία των δημοτικών οργανώσεων (που δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί) και την προσωρινή αδυναμία τους να αποτελέσουν ολοκληρωμένα πολιτικά όργανα.

Όσο οι δημοτικές οργανώσεις θα αναβαθμίζονται, τόσο  τα ενδιάμεσα θα πρέπει να χάνει τον πολιτικό τους ρόλο και να καταλήξουν ως  ένα ενδιάμεσο  όργανο συντονισμού, εκτός ιεραρχίας της κομματικής δομής.

 Πέρα από την καινοτομία στη δομή του κόμματος, οφείλουμε να καινοτομήσουμε και στις σχέσεις μας με την κοινωνία και τα κοινωνικά κινήματα.

Στο πλαίσιο μιας τέτοιας πολιτικής λογικής θα ήθελα μια Δημοκρατική Αριστερά που θα προβάλει, θα προωθήσει  και θα προασπίσει θεσμικά,  τη συνεργατική αλληλέγγυα οικονομία ως απάντηση στον καπιταλιστικό τρόπο διανομής του πλούτου.

Θα ήθελα μια Δημοκρατική Αριστερά που θα αποβάλει την ανάγκη να αλώσει με μικροπολιτική διάθεση, το συνδικαλιστικό και το φοιτητικό κίνημα με τη δημιουργία παρατάξεων εντός αυτών, ενώ θα ήθελα να τη δω να  στέκεται δίπλα και αλληλέγγυα, αλλά απ’ έξω, στα δυο αυτά μεγάλα κοινωνικά κινήματα  στον κοινό αγώνα για μια ανθρώπινη κοινωνία.

Θα ήθελα μια Δημοκρατική Αριστερά που θα δραστηριοποιηθεί για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μέσα από τον αγώνα για τη δημιουργία ενός και μοναδικού πανευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος, διασπαρμένο και με ενιαία προσωπικότητα σε όλη την Ευρώπη,      που θα διεκδικήσει την εκπροσώπηση των λαών με βάση τις σοσιαλιστικές αρχές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Και επειδή τη Δημοκρατική Αριστερά που θέλουμε δεν θα τη φτιάξει κανένας άλλος παρά και  εμείς που οραματιζόμαστε μια ΑΛΛΗ Ελλάδα , σας προτρέπω, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα!

Για μια νέα τάξη πραγμάτων.

16/02/12

Η Δημοκρατική Αριστερά είναι  αποτέλεσμα της ανάγκης των καιρών και εκφράζει την σύγχρονη  απαίτηση, για την ορθολογική διαχείριση της πολιτικής καθημερινότητας μέσα από την αριστερή οπτική γωνία των πραγμάτων.

Και αριστερή οπτική γωνία δεν είναι άλλη από αυτήν που θεωρεί ως σκοπό της πολιτικής,  την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών, αυτών της ελευθερίας και της ευημερίας με τη διάχυση του κοινωνικού πλούτου, οικονομικού και πνευματικού,  σε όλο το φάσμα της κοινωνίας.  

Θεωρώ ότι η σύγχρονη Αριστερά του 21^ου αιώνα οφείλει να πραγματοποιήσει ένα ποιοτικό άλμα σκέψης και να τοποθετήσει τον άνθρωπο (τον παράγοντα άνθρωπο), στο κέντρο της ιδεολογικοπολιτικής της αναφοράς, σε αντικατάσταση των μέχρι τώρα κυρίαρχων συλλογικοτήτων όπως η εργατική τάξη, η μικρομεσαία τάξη ή ακόμα και  οι γενικές αναφορές στην κοινωνία ολόκληρη.

Όχι με ουμανιστική διάθεση, αλλά με καθαρά πολιτική.

Γιατί όταν οι πολιτικές είναι στοχευμένες στον άνθρωπο, αναγκαστικά ωφελούν και την κοινωνία.

Όταν είναι στοχευμένες στην κοινωνία καμιά φορά  ξεχνούν τους ανθρώπους.

Η ιστορία της Αριστεράς και του σοσιαλισμού είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα.

Η σύγχρονη απαίτηση από την πολιτική διακυβέρνηση είναι απαίτηση που έχει να κάνει με την καθημερινότητα και τις ανάγκες που προκύπτουν από αυτήν.

Δηλαδή μιας  δίκαιης κατανομής των βαρών, μιας ισότιμης συμμετοχής στις θυσίες, ενός σοβαρού και στοχευμένου σχεδιασμού για ένα καλύτερο αύριο,  μιας έντιμης, λογικής, πατριωτικής αν θέλετε στάσης του πολιτικού συστήματος, με την έννοια της προστασίας του Δημόσιου συμφέροντος.

Και εδώ μπαίνουμε από τη θεωρία στην πράξη.

Στο πως δηλαδή η Δημοκρατική Αριστερά στην Ελλάδα του σήμερα, θα εκφράσει τον σύγχρονο πολιτικό ψυχισμό, θα εκφράσει δηλαδή αυτό που όλοι μας νιώθουμε και μας βγαίνει με τη φράση:

Μα δεν υπάρχει επιτέλους κανένας σ’ αυτόν τον τόπο να κάνει μια σωστή δουλειά!

Η σύγχρονη Αριστερά του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού πρέπει να καλύψει αυτό το κενό.  Και πως καλύπτεται αυτό το κενό;

Με σοβαρότητα, εντιμότητα και καινοτομία.

Η εντιμότητα δεν αποδεικνύεται, τουλάχιστον εκ των προτέρων.

Η σοβαρότητά θα φανεί μέσα από τον γραπτό και προφορικό μας λόγο.

Μέσα από την κρυστάλλινη αποτύπωση της τραγικής πραγματικότητας, την περιγραφή και το βάθος των θυσιών ΟΛΩΝ μας, το συγκεκριμένο και συγκροτημένο σχέδιο διαφυγής της χώρας προς τα εμπρός.

Τις προγραμματικές μας θέσεις δηλαδή και την επεξεργασμένη πολιτική τεκμηρίωση κάθε πρότασής μας.

Το άγχος των ημερών στο κόμμα είναι να ανακαλύψουμε τα περιβόητα ισοδύναμα μέτρα που θα αντικαταστήσουν τη λεηλασία των μισθών και των συντάξεων.

Και ψάχνουμε να βρούμε τα μαγικά ραβδάκια, τον έξυπνο τρόπο που δεν σκέφτηκε κανείς μέχρι τώρα που ως δια μαγείας θα δώσει λύσεις.

Εμείς δεν πουλάμε ελπίδα. Γνωρίζουμε καλά ότι:

Ισοδύναμο μέτρο είναι να πάρεις αυτά που σου ανήκουν από αυτούς που δεν στα δίνουν, να πάψεις να δίνεις σε αυτούς που δεν δικαιούνται να παίρνουν και να κάνεις και καμιά δουλειά για να βγάλεις το κάτι περισσότερο.

Δεν θέλει φιλοσοφία το πράγμα.

Αυτό που θέλει είναι τη βούληση για να κάνεις τη δουλειά.

Και η δουλειά δεν είναι απλή, είναι σκέτος πόλεμος.  Αντέχουμε;;

Αυτό θα διαβάσει ο κόσμος, όχι στα κείμενά μας, αλλά στα πρόσωπά μας όταν μιλάμε.

Πρώτο και κύριο καθήκον μας, η αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας, όχι σε ηθικό επίπεδο, αλλά σε καθαρά τεχνικό και πολιτικό, γιατί η αξιοπιστία είναι το κύριο εργαλείο άσκησης πολιτικής ( μέσα και έξω από τη χώρα)κάτι  που το σημερινό πολιτικό σύστημα το έχει απολέσει μετά επαίνων.

Το σύνθημα λοιπόν για δημιουργία ενός   σοβαρού και αξιόπιστου πολιτικού περιβάλλοντος, ενός έντιμου και ικανού κράτους, με την κοινωνία όρθια και ζωντανή, πρέπει να είναι ο κεντρικός πυρήνας της προεκλογικής εκστρατείας της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Και επειδή στην Ελλάδα έχει συμβεί ένα πολιτικό και οικονομικό έγκλημα, θεωρώ ότι θέση μας (δίπλα σε όλες τις άλλες) πρέπει να είναι η αυτονόητη, ότι κανένα έγκλημα δεν πρέπει να μένει ατιμώρητο.

Η καινοτομία είναι το τρίτο χαρακτηριστικό που οφείλουμε να διαθέτουμε και έχει να κάνει με τον εαυτό μας, το κόμμα. Πως βλέπει τον εαυτό του και τη θέση του στην κοινωνία.

Με παλιά υλικά τίποτα καινούριο δεν γίνεται.

Αυτοονομαζόμαστε κόμμα των μελών. Κλειστό πολιτικό club δηλαδή;

Θα προτιμούσα να αυτοονομαζόμαστε κόμμα των πολιτών.

Να αποτελούμε μια συλλογικότητα πολιτών, η συνεκτική ουσία της οποίας να είναι η συνειδητή απόφαση όλων μας να δημιουργήσουμε μια πολιτική ομάδα δράσης κάτω από τις αρχές και αξίες του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και του Αριστερού Ευρωπαϊσμού.

Η συνειδητή αυτή απόφαση για πράξη και ενεργό συμμετοχή, να αντικαταστήσει τα επίσημα μητρώα μελών και τις κομματικές ταυτότητες.

Στη Δημοκρατική Αριστερά  να μπορεί να συμμετέχει ελεύθερα όποιος  επιθυμεί και για όσο χρόνο επιθυμεί.

Είτε για να δρα είτε για να παρακολουθεί.

Η έννοια του μέλους να ταυτίζεται με αυτή του εθελοντή, για την πραγματοποίηση συγκεκριμένης πολιτικής δράσης και όχι ενός κομματικά πειθαρχημένου μέλους με υποχρέωση εκτέλεσης εντολών.

Αυτό δεν σημαίνει καθόλου χαλαρότητα και δεν έχει να κάνει με το μηχανισμό που μετατρέπει την πολιτική διαβούλευση και απόφαση σε συγκεκριμένη πράξη.

Η ραχοκοκαλιά του κόμματος θα είναι πάντα αυτοί που θα βρίσκονται μέσα σε αυτήν την αίθουσα, ικανοποιώντας μια εσωτερική τους παρόρμηση, και γύρω τους θα κτίζεται το κόμμα που θα έχει το μέγεθος που θέλει η κοινωνία.

Η Δημοκρατική Αριστερά δεν πρέπει να έχει  πυραμοειδή μορφή, αλλά  μια άμεση και αμφίδρομη σχέση μεταξύ γεωγραφικών οργανώσεων και ανώτατου οργάνου (Κεντρικής Επιτροπής).

Με δύο επίπεδα ιεραρχίας και μόνο αυτά.

Η ανάγκη να είναι η Π.Ε.Θ πολιτικό όργανο προκύπτει από την πρόσφατη δημιουργία των δημοτικών οργανώσεων (που δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί) και την προσωρινή αδυναμία τους να αποτελέσουν πολιτικά όργανα.

Όσο οι δημοτικές οργανώσεις θα αναβαθμίζονται, τόσο η Π.Ε.Θ θα πρέπει να χάνει τον πολιτικό της ρόλο και να καταλήξει ένα ενδιάμεσο  όργανο συντονισμού, εκτός ιεραρχίας της κομματικής δομής.

Πέρα από την καινοτομία στη δομή του κόμματος, οφείλουμε να καινοτομήσουμε και στις σχέσεις μας με την κοινωνία και τα κοινωνικά κινήματα.

Στο πλαίσιο μιας τέτοιας πολιτικής λογικής θα ήθελα μια Δημοκρατική Αριστερά που θα προβάλει, θα προωθήσει  και θα προασπίσει θεσμικά,  τη συνεργατική αλληλέγγυα οικονομία ως απάντηση στον καπιταλιστικό τρόπο διανομής του πλούτου.

Θα ήθελα μια Δημοκρατική Αριστερά που θα αποβάλει την ανάγκη να αλώσει με μικροπολιτική διάθεση, το συνδικαλιστικό και το φοιτητικό κίνημα με τη δημιουργία παρατάξεων εντός αυτών, ενώ θα ήθελα να τη δω να  στέκεται δίπλα και αλληλέγγυα, αλλά απ’ έξω, στα δυο αυτά μεγάλα κοινωνικά κινήματα  στον κοινό αγώνα για μια ανθρώπινη κοινωνία.

Θα ήθελα μια Δημοκρατική Αριστερά που θα δραστηριοποιηθεί για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μέσα από τον αγώνα για τη δημιουργία ενός και μοναδικού πανευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος, διασπαρμένο και με ενιαία προσωπικότητα σε όλη την Ευρώπη,      που θα διεκδικήσει την εκπροσώπηση των λαών με βάση τις σοσιαλιστικές αρχές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Και επειδή τη Δ.Α που θέλουμε δεν θα τη φτιάξει κανένας άλλος παρά και  εμείς που βρισκόμαστε μέσα σε αυτή την αίθουσα, σας προτρέπω, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα!

Πέντε προτάσεις

5/2/12

Η διαδικασία των συνομιλιών για το PSI και η όποια κατάληξή τους, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη νέα δανειακή σύμβαση και με τα νέα μέτρα που θα περιλαμβάνει αυτή.

Η απαίτηση από την τρόικα για περικοπές μισθών, κατάργηση δώρων, μείωση ασφαλιστικών εισφορών, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια εκβιαστική προσπάθεια συμπίεσης του μισθολογικού κόστους στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, ως δώρο  στο επερχόμενο πολυεθνικό κεφάλαιο που ετοιμάζεται να κάνει μπίζνες στην Ελλάδα.

Ήδη στις Ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι ανέκδοτο η έκφραση κατώτερος μισθός και ελάχιστος χρόνος εργασίας.

Η τρόικα φροντίζει για τη θεσμική επιβολή της κατάργησης κάθε έννοιας εργασιακών σχέσεων, έχοντας στο νου της τις μεγάλες πολυεθνικές που δεν μπορούν να παραβλέψουν την εθνική νομοθεσία.

Και επειδή έχουν καταλάβει ότι ο εκβιασμός περνά σχετικά εύκολα με τους σημερινούς κυβερνώντες στην Ελλάδα, εξαντλούν κάθε προσπάθεια ‘’δημοσιονομικής εξυγίανσης’’ έχοντας στο μυαλό τους μόνο μισθούς συντάξεις και κοψοχρονίτικες αποκρατικοποιήσεις, στη λογική και ο σκύλος χορτάτος και η πίττα ολόκληρη.

Έτσι κι αλλιώς το ίδιο το Ελληνικό δημόσιο δεν ενδιαφέρεται για τη δημοσιονομική εξυγίανσή του, από όλο το φάσμα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου.

Η μείωση του κόστους εργασίας στη χώρα μας είναι ήδη τέτοια που δεν επιτρέπει περαιτέρω ψαλίδισμα μισθών ( όχι από ηθικής άποψης αλλά καθαρά οικονομικής), ενώ μένει στο απυρόβλητο μια τεράστια δεξαμενή άντλησης πόρων από την κακοδιοίκηση, την φοροδιαφυγή, την φοροκλοπή και την σπατάλη.

Η μισθωτή εργασία έχει ήδη πληρώσει μεγαλύτερο τίμημα από αυτό που της αναλογεί με τη μέχρι τώρα συμμετοχή της στις θυσίες για έξοδο από την κρίση.

Όπως επίσης δεν υπάρχει μέχρι σήμερα κανένας σχεδιασμός για την παραγωγή μελλοντικού πλούτου μέσω της ανάπτυξης.

Η πρόταση λοιπόν της Δημοκρατικής Αριστεράς στη συζήτηση της νέας δανειακής σύμβασης πρέπει να είναι επιθετική και να περιλαμβάνει

1.- Οικονομικά στοιχεία που να υποστηρίζουν το ανώφελο και βλαβερό της περαιτέρω μείωσης των μισθών.

2.- Την δημοσιοποίηση της προσπάθειας της τρόικας να εξυπηρετήσει με τον τρόπο αυτό τα μελλοντικά επενδυτικά κεφάλαια στην Ελλάδα.

3.- Την απαίτηση να συνοδεύεται η δανειακή σύμβαση με μια ακόμα που να περιλαμβάνει την πρόταση της ΔΗΜ. ΑΡ για πενταετές αναπτυξιακό πρόγραμμα.

4.- Τον απευθείας δημόσιο λόγο του προέδρου της ΔΗΜ.ΑΡ στους επικεφαλείς της τρόικας για όλα τα παραπάνω.

5.- Τον απευθείας δημόσιο λόγο του προέδρου της ΔΗΜ.ΑΡ στην Κυβέρνηση για σοβαρό σχεδιασμό  που να περιλαμβάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για μια συντεταγμένη πορεία εξόδου από την κρίση με δίκαιη κατανομή των θυσιών και της λιτότητας με την κοινωνία όρθια και ζωντανή.

Νίκος Γραικούσης

Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων

25/1/12

Η τρόικα μας επισκέπτεται ξανά.

Σε λίγους μήνες κλείνουν δυο χρόνια από την πρώτη επίσκεψή της στο πλαίσιο της εφαρμογής του μνημονίου πρώτα , του μεσοπρόθεσμου έπειτα και της επικείμενης δανειακής σύμβασης τώρα.

Η Ελλάδα σε κρίση χρέους.

Αδυνατώντας να ανταποκριθεί στις δανειακές της υποχρεώσεις κατέφυγε στους ευρωπαίους εταίρους της ζητώντας αλληλέγγυα βοήθεια.

Και οι εταίροι για τους δικούς τους πάντα λόγους την πρόσφεραν.

Όχι φυσικά με το αζημίωτο και πάντα υπό όρους.

Ο πρώτος όρος και απόλυτα λογικός ήταν να πάψουμε να ζούμε με δανεικά ώστε να έχει νόημα η όποια βοήθεια.

Και μάλιστα συνέταξαν  ένα σχέδιο (μνημόνιο, αναθεωρημένο μνημόνιο κλπ) που περιέγραφε το πώς θα γίνει αυτό.

Απέτυχαν και μάλιστα οικτρά.

Όχι από έλλειψη γνώσεων, αλλά από έλλειψη φαντασίας.
Αν το έκαναν εσκεμμένα ή όχι θα το δείξει (αν το δείξει) η ιστορία.

Σίγουρα όμως από την προσπάθειά τους έλλειπε η βούληση (η πολιτική) για να παρουσιάσουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο διάσωσης της Ελληνικής οικονομίας.

Ένα σοβαρό, συγκροτημένο, εφικτό και ρεαλιστικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης χρέους της Ελλάδας, σε πλήρη συνάρτηση με το πρόβλημα χρέους των λοιπών ευρωπαϊκών κρατών, που θα περιλάμβανε μέσα του μια συνολική θεώρηση των παραμέτρων όπως η ανάπτυξη, η εργασία, το κοινωνικό κράτος κλπ,  είναι μια μέσης δυσκολίας  εργασία ενός μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών σε οποιοδήποτε οικονομικό πανεπιστήμιο του κόσμου και τίποτα παραπάνω.

Αυτό που το καταστεί τόσο δύσκολο στο σχεδιασμό και στην  εφαρμογή του δεν είναι η δυσκολία έμπνευσής του αλλά η δυσκολία συγκερασμού των αντιτιθέμενων συμφερόντων που μεσολαβούν για να επιτύχει.

Ποιος θα χάσει και πόσα, ποιος θα πάρει το ρίσκο να βάλει το χέρι στην τσέπη και με ποιο επιτόκιο και ποιός θα έχει τη δυνατότητα  να βγάλει από τη μύγα ξύγκι, είναι τα συμφέροντα που πρέπει να συγκεραστούν  πριν παρουσιαστεί το ‘’ σχέδιο’’ .
Εκεί κολλάει η δουλειά και πουθενά αλλού.

Γιατί η Ευρώπη των Λαών δεν είναι καθόλου των Λαών αλλά μια τεράστια ‘’μονόπολη΄΄ μερικών πλούσιων ‘’παικτών’’.

Η επί δυο χρόνια αναθεώρηση των σχεδίων διάσωσης της Ελλάδας είναι ενταγμένη στο πνεύμα της διαδοχικής υποτίμησης της όποιας εγχώριας αξίας (κεφαλαίου και εργασίας) με στόχο την όσο το δυνατό μετατόπιση του πάτου του βαρελιού προς τα κάτω.

Καθόλη τη διάρκεια της κρίσιμης αυτής διετίας, είναι εμφανή και εκνευριστική η απουσία του ντόπιου πολιτικού παράγοντα,  από τις  ευρωπαικές διεργασίες  και διαδικασίες  για την αντιμετώπιση της κρίσης ( της δικής μας τουλάχιστον), αδυνατώντας να αντέξει το βάρος των περιστάσεων.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός περιδιάβαινε  για δυο χρόνια την Ευρώπη ζητώντας βοήθεια για τη χώρα, χωρίς να παρουσιάζει κανένα σχέδιο διάσωσής της, ως όφειλε.

Ένα σχέδιο εκπονημένο  εντός συνόρων που θα λάμβανε υπόψη του το Δημόσιο Συμφέρον της χώρας, με σαφή χρονοδιάγραμμα, συνοδευόμενο από μια τεράστια (και στοχευμένη) προσπάθεια ανασυγκρότησης του Δημόσιου τομέα, με σαφή περιγραφή του  εύρους και του βάθους  των θυσιών του Ελληνικού Λαού.

Αντίθετα σε κατάσταση πανικού το Ελληνικό πολιτικό σύστημα είχε και έχει  στρέψει το ενδιαφέρον του στη διάσωση του (πελατειακού) εαυτού του, κωλυσιεργώντας τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, δίνοντας ψευδή στοιχεία και   διεκδικώντας μερίδιο εξουσίας στη νέα εποχή, για την οποία δεν αισθάνεται και τόσο άνετα.

Η νέα δανειακή σύμβαση είναι στον αέρα λόγο της αβεβαιότητας των συνομιλιών για το PSI και των ελέγχων της τρόικας.
Ακόμα και τώρα ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που να εντάσσεται στην παραπάνω  λογική  δεν υπάρχει.

Και όμως αυτό θα έπρεπε να ήταν το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να έχουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, από την πρώτη στιγμή, αντί για ‘’οπλισμένα’’ ή ‘’άσφαιρα’’ πιστόλια.

Η λύση που θα δοθεί τελικά, είναι μια ρυθμιζόμενη λύση μεταξύ τριών μεταβλητών παραμέτρων.

Η πρώτη παράμετρος είναι η συμφωνία για το ύψος του κουρέματος των Ελληνικών ομολόγων, το επιτόκιο των νέων τίτλων, το βάθος του χρόνου διάρκειάς τους και το δίκαιο που θα τα διέπει.

Η δεύτερη παράμετρος είναι το ύψος του ποσού της δανειακής σύμβασης, η διάρκειά της, το επιτόκιό της, η περίοδος χάριτος και η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη που θα μεταφραστεί στη χορήγηση πόρων για αναπτυξιακές υποδομές.
Η κρισιμότερη και βασικότερη παράμετρος είναι η τρίτη και αφορά τις δικές μας προσπάθειες και θυσίες για τη δημιουργία ενός νέου, ικανού και έντιμου κράτους, ταγμένου στην υπεράσπιση του Δημόσιου συμφέροντος, με λογική, παραγωγική και αποτελεσματική λειτουργία.

 Η αναγνώρισή των θυσιών και η εμπέδωση ότι ο κόσμος της εργασίας (που περιλαμβάνει και τον μικρομεσαίο επαγγελματία) έχει προσφέρει περισσότερα από όσα του αναλογούν και συμμετέχει με τους πιο επώδυνους όρους στη δημοσιονομική προσαρμογή του σχεδίου διάσωσης της Ελληνικής οικονομίας, είναι η κόκκινη γραμμή και ο πυρήνας της διαπραγμάτευσης  για την τελική λύση, στις συνομιλίες και για το  PSI  και για τη δανειακή σύμβαση.

Η Ελληνική κυβέρνηση οφείλει να διαπραγματευτεί από αυτή την οπτική γωνία, να  κρατήσει σταθερή την τελευταία παράμετρο και να προσπαθήσει να μεταβάλλει κατά το δοκούν τις άλλες δύο.

 Κάτι τέτοιο είναι  εφικτό, γιατί είναι ενταγμένο στη σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα, αφού κανείς δεν επιθυμεί να ρισκάρει μια πιθανή έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, γεγονός το οποίο θα είχε γνωστές απώλειες και άγνωστα κέρδη.

Για όλα τα παραπάνω όμως, απαραίτητη προϋπόθεση είναι μια σοβαρή και έντιμη Ελληνική κυβέρνηση, γεγονός που παραμένει δυστυχώς ζητούμενο μέχρι σήμερα.