Το γιγαντιαίο πρόγραμμα είσπραξης και του τελευταίου ευρώ από τις τσέπες των Ελλήνων, που περιγράφεται στο μεσοπρόθεσμο ΄΄μνημόνιο΄΄ έχει μπει στην τελική του ευθεία και κατατίθεται εντός των ημερών στη βουλή, με το εκβιαστικό δίλλημα : ή τα λεφτά ή χανόμαστε!
Το δίλημμα μπορεί να είναι εκβιαστικό αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Αν δεν πάρουμε την πέμπτη δόση του προηγούμενου δανείου, στα μέσα Αυγούστου το Ελληνικό κράτος θα έχει βαρέσει και επίσημα κανόνι, με χαοτικές συνέπειες για όλους.
Αντιπροτάσεις για το ξεπέρασμα της κρίσης υπάρχουν πολλές, αλλά καμία δεν δίνει λύση εντός 60 ημερών, στο τέλος των οποίων θα χρειαστούμε 6-7 δις για να μην καταρρεύσουμε.
Αν δεν πάρουμε τα υπόλοιπα λεφτά του παλαιού δανείου και δεν κατοχυρώσουμε και αυτά του νέου, η κατάρρευση απλά είναι θέμα χρόνου, ο οποίος ίσως μετατεθεί για μερικούς μήνες ακόμα.
Η συζήτηση λοιπόν δεν πρέπει να μείνει στο αν πρέπει να πάρουμε τα λεφτά, αλλά με ποιους όρους θα υπογράψουμε τη νέα σύμβαση.
Εκεί έχουμε δύο επιλογές.
1.- Παίρνουμε τα λεφτά υπογράφοντας ότι μας βάλουν μπροστά μας και ένας Θεός έχει για μετά, ή
2.- Διαπραγματευόμαστε ΤΩΡΑ ώστε η νέα δανειακή σύμβαση να προβλέπει πέρα από την απαραίτητη δημοσιονομική εξυγίανση και μηχανισμό ανάπτυξης και κοινωνικής προστασίας.
Αυτό που οφείλει η κυβέρνηση να αποφύγει μετά βδελυγμίας, είναι να τινάξουμε στον αέρα την Ελληνική κοινωνία και να στείλουμε τους Έλληνες μια εξηκονταετία πίσω.
Οι φίλοι μας στην Ευρώπη, προκειμένου να προστατέψουν το ευρώ και τους εαυτούς τους, έχουν την πρόθεση να επωμιστούν ένα βάρος της τάξης των 200 δις για να καλύψουν δικές μας υποχρεώσεις.
Αυτό σημαίνει ότι έχουν επιλέξει την ομαλή και οργανωμένη αντιμετώπιση του Ελληνικού προβλήματος, αντί της μέχρι τώρα τακτικής τους στα πτωχευμένα κράτη, στα οποία περνούσαν σαν οδοστρωτήρας από πάνω τους, χωρίς να υπολογίσουν τις κοινωνικές συνέπειες.
Στο πλαίσιο αυτής της λογικής, είναι πολύ εύκολο να προβλεφτεί εντός του νέου ΄΄μνημονίου΄΄ ένας σταθερός μηχανισμός κοινωνικής αλληλεγγύης, εκφρασμένος με ένα συγκεκριμένο χρηματικό ποσό, που θα προβλέπει ένα μίνιμουμ διαβίωσης σε αυτούς που θα πληρώσουν τα αποτελέσματα της εφαρμογής του μεσοπρόθεσμου προγράμματος.
Η διατήρηση ενός κατώτερου βιοτικού επιπέδου σε λογικά πλαίσια, διατηρεί το κατάλληλο κοινωνικό περιβάλλον για την επιτυχή έκβαση του όλου σχεδίου, που είναι η τελική έξοδος από την κρίση.
Ο επόμενος παράγοντας που θα επιτελέσει κινητήρια δύναμη επιτυχίας των στόχων, είναι η αναπτυξιακή διαδικασία της οικονομίας.
Στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα είναι απαραίτητα αναγκαίο να προβλεφθεί ένας αναπτυξιακός σχεδιασμός και μηχανισμός, ο οποίος θα εγγυάται την παραγωγή νέου πλούτου, με ωφελημένους και τους κατοίκους αυτής της χώρας και τους δανειστές της.
Το ποσό των 20 δις ευρώ για μια πενταετία, που ζητά η Δημοκρατική Αριστερά, είναι ικανό σε μέγεθος, να παράξει ΄΄οικονομικά θαύματα΄΄ εντός της χώρας, αλλά παράλληλα είναι μόνο το 10% των πόρων που θα διατεθούν στη χώρα για τη βοήθειά της.
Τα ποσά που απαιτούνται να διατεθούν για κοινωνική προστασία και ανάπτυξη, είναι τόσο μικρά σε σχέση με το συνολικό ποσό που μας διατίθεται, ώστε με μια μικρή χρονική επιμήκυνση του όλου σχεδιασμού, μπορούμε να αποκτήσουμε τη δυνατότητα σαν χώρα να βγούμε από την κρίση με αξιοπρέπεια και όφελος.
Ο μεσοπρόθεσμος οικονομικός σχεδιασμός λοιπόν δεν είναι απεχθής, είναι ατελής.
Και η όποια απέχθειά του προκύπτει μέσα από την ατέλειά του.
Ατέλεια που προκύπτει από τη ΜΗ αναφορά του σε κοινωνική προστασία και αναπτυξιακή διαδικασία.
Οι Έλληνες είμαστε ικανοί για ΄΄θαύματα΄΄ και δεν πρέπει να υποτιμάμαι τους εαυτούς μας.
Αλλά αυτό δεν θα το σκεφτούν οι άλλοι.
Εμείς πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά την υπόθεση της υπέρβασης του φαύλου παρελθόντος μας και να κινήσουμε δυναμικά μπροστά και με αισιοδοξία στο μέλλον.
Η εθνική συναίνεση έχει νόημα μόνο στην διαπραγμάτευση των όρων που θα μας οδηγήσουν στη νέα εποχή, με όρθια την κοινωνία, με κοινωνική δικαιοσύνη και με ορατή την προοπτική της εξόδου από την κρίση.
Είναι ευκαιρία τώρα, που η τύχη μας έχει συνδεθεί με την τύχη του ευρώ και της ευρωζώνης, να εκμεταλλευτούμε τη συγκυρία, όχι για να συνεχίσουμε να ζούμε στο απατηλό όνειρο του παρελθόντος με τα δανεικά, αλλά για να δημιουργήσουμε μια νέα Ελλάδα.
Μια Ελλάδα που θα στηρίζεται στις δικές της παραγωγικές δυνάμεις, με μια ισχυρή κοινωνία, με θεσμούς που θα διασφαλίζουν την ελευθερία, την δημοκρατία και την ευημερία όλων των πολιτών της.
Να ο στόχος του κινήματος των αγανακτισμένων, που είναι περισσότερο κίνημα κατά του κακού εαυτού μας και λιγότερο κατά του πολιτικού συστήματος.
Οι ΄΄αγανακτισμένοι΄΄ πολίτες θέλουν αλλαγή της πολιτικής ρότας.
Η αλλαγή των προσώπων και των κομμάτων, θα προκύψει αναγκαστικά μέσα από αυτή τη διαδικασία.
Η μη ψήφιση λοιπόν του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, πρέπει να αιτιολογηθεί μέσα από την ατέλεια του σχεδιασμού και όχι μέσα από την απέχθεια που προκαλούν οι επιβαλλόμενες, αλλά πολλές φορές αναγκαίες θυσίες.
