Τα τρία στάδια της ‘’απαγκίστρωσης’’
Η απαγκίστρωση είναι νομοτελειακά μια επώδυνη διαδικασία.
Όποιος δεν το πιστεύει ας ρωτήσει όσα …ψάρια έχουν υποστεί αυτή τη δοκιμασία.
Η απαγκίστρωση από το μνημόνιο θα είναι εξίσου επώδυνη και κανείς δεν αμφιβάλει για τον πόνο που θα προκαλέσει.
Ο πόνος όμως έχει άμεση σχέση με τη διαδικασία απαγκίστρωσης που θα επιλεχθεί.
Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Το μνημόνιο υπάρχει και είναι γεγονός.
Η αντιμετώπιση του από τη μελλοντική κυβέρνηση, οφείλει να περικλείει το κυρίαρχο στοιχείο το οποίο επέβαλε η λαϊκή βούληση μέσω των εκλογών.
Δηλαδή τη σταδιακή και όσο το δυνατό συντομότερη, μετατροπή του μνημονίου σε ένα βιώσιμο σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, που θα λαμβάνει υπόψη του τις ανάγκες της κοινωνίας και τις ανάγκες της δημοσιονομικής εξυγίανσης, μέσω της ισόνομης κατανομής των θυσιών, περιλαμβανομένων και των θυσιών των δανειστών μας.
Τα τρία στάδια που θα επιχειρήσω να περιγράψω παρακάτω αφορούν αποκλειστικά και μόνο ενέργειες για τις οποίες εμείς ως χώρα έχουμε τη δυνατότητα της πρωτοβουλίας των κινήσεων.
Στάδιο πρώτο.
Η νέα κυβέρνηση, όταν αυτή υπάρξει, οφείλει να τροποποιήσει άμεσα και μονομερώς συγκεκριμένες διατάξεις του μνημονίου, ασχέτως της βούλησης των δανειστών μας.
Οι διατάξεις αυτές είναι οι εξής:
1.- Άρση της πράξης νομοθετικού περιεχομένου που αφορά τη μείωση των μισθών και την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων.
2.- Αλλαγή της πρόβλεψης για τη δέσμευση όλων των δημοσίων εσόδων για την προτεραιότητά τους στην εξυπηρέτηση του χρέους.
3.- Αναθεώρηση του προγράμματος και της φιλοσοφίας των ιδιωτικοποιήσεων, με την απόδοση στο ειδικό ταμείο αποκρατικοποιήσεων των καθαρών κερδών μετά φόρων των εισηγμένων σε αυτό ΔΕΚΟ, αντί των εσόδων που θα προκύψουν από την πώλησή τους.
Οι παραπάνω τροποποιήσεις δεν θέτουν σε κίνδυνο την βασική φιλοσοφία του μνημονίου, που είναι η δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας, αλλάζουν όμως τη φιλοσοφία της κατεύθυνσής του και καταδεικνύουν ότι κατά την επίτευξη αυτής λαμβάνεται υπόψη η κοινωνία και το Εθνικό συμφέρον.
Στάδιο δεύτερο.
Δημιουργία καταστατικού χάρτη μεταρρυθμίσεων.
Στο δεύτερο στάδιο δείχνουμε την πραγματική βούληση της χώρας να προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ώστε να πετύχει τη δημοσιονομική εξυγίανση και να πάψει να ζει με δανεικά, οριοθετώντας χρονικά και το πότε θα συμβεί αυτό.
Οι περιγραφόμενες μεταρρυθμίσεις οφείλουν να αφορούν συγκεκριμένα:
1.- Στη μείωση της φοροδιαφυγής κατά 5% του ΑΕΠ ετησίως (2,8 δις έσοδα ετησίως)
2.- Στη μείωση της διαφθοράς (γραφειοκρατία – θεσμικό πλαίσιο) κατά 1,5% ετησίως ( 0,9 δις έσοδα ετησίως)
3.- Στην αναδιάρθρωση Δημόσιας Διοίκησης και τη μείωση δημοσίων δαπανών (εκτός μισθοδοσίας) κατά 2% ετησίως (0,4 δις έσοδα ετησίως)
4.- Στη θεσμική εισαγωγή τεχνογνωσίας για τα παραπάνω από τους εταίρους μας, με τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα εξυγίανσης.
5.- Στην ιδιωτικοποίηση του managment των υπό δημόσιο έλεγχο ΔΕΚΟ. (0,4 δις έσοδα ετησίως)
6.- Στην προσέλκυση κεφαλαίων εξωτερικού με ειδικό φορολογικό καθεστώς μέχρι την απόσβεση της επένδυσης.
7.- Στη δημιουργία ΔΕΚΟ με σκοπό την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας και τη διάθεση μεριδίων της σε διεθνής επενδυτές.
8.- Στη φορολόγηση του πλούτου που εξήχθηκε από τη χώρα. (έσοδα κατ’ ελάχιστο 1 δις ετησίως)
9.- Στον ασφυκτικό έλεγχο της αγοράς, όσον αφορά τις τιμές των 50 βασικών ειδών πρώτης ανάγκης.
10.- Στον έλεγχο του πόθεν και του έσχες για όλα τα πολιτικά πρόσωπα σε βάθος 30ετίας και όλων όσων διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα σε βάθος 20ετίας. Δήμευση του πλούτου που δεν δικαιολογείται.
11.- Στην ανακατανομή των κονδυλίων του κοινωνικού κράτους από μηδενική βάση και για όσους έχουν πραγματική ανάγκη.
12.- Στην αντικειμενική φορολόγηση κάθε είδους εταιριών και μέχρι τη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος.
13.- Στην ανακεφαλαιοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος με κοινωνικούς πόρους και με πόρους που θα προέλθουν από την αξιοποίηση των χρημάτων που θα διατεθούν για την τραπεζική ανακεφαλαιοποίηση.
Η εφαρμογή μόνο όσων παραπάνω αποτιμούνται λογιστικά, δίνει τη δυνατότητα ισοσκελισμένου προϋπολογισμού σε τέσσερα χρόνια από σήμερα.
Η δυναμική των υπολοίπων μέτρων αυξάνει γεωμετρικά το αποτέλεσμα.
Η δημιουργία λοιπόν καταστατικού χάρτη μεταρρυθμίσεων και η όσο το δυνατό συντομότερη κατασκευή του νομοθετικού πλαισίου για την εφαρμογή τους, μεταλλάσει το αποδεδειγμένα μέχρι σήμερα ανίκανο και διεφθαρμένο Ελληνικό πολιτικό σύστημα, σε ένα αξιόπιστο και με βαθιά γνώση των ευθυνών του ΑΛΛΟ πολιτικό σύστημα, που θα έχει τη δυνατότητα της αξιοπιστίας στο εσωτερικό της χώρας, αλλά κυρίως στο εξωτερικό.
Με τον τρόπο αυτό η όποια Ελληνική Κυβέρνηση θα μπορεί να σταθεί σαν ισότιμος συνομιλητής ,σε οποιοδήποτε τραπέζι διαπραγματεύσεων για την υπεράσπιση των Εθνικών και κοινωνικών συμφερόντων, χωρίς ΚΑΝΕΙΣ να μπορεί να αμφισβητήσει την πολιτική της ΒΟΥΛΗΣΗ.
Τα δύο παραπάνω στάδια ‘’απαγκίστρωσης’’ είναι απαραίτητα για να προχωρήσεις στο τρίτο, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από την εκμετάλλευση της Ευρωπαϊκής μεταστροφής ενάντια στις πολιτικές λιτότητας και στην εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών επιλογών.
Το τρίτο στάδιο
Περιλαμβάνει την οργανωμένη και συντονισμένη δημόσια επίκληση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, με όλες τις διαθέσιμες για το σκοπό αυτό ευρωπαικές δυνάμεις και με διττό σκοπό .
1.- Την εξασφάλιση της αναγκαίας υποστήριξης για την απαγκίστρωση από το μνημόνιο και την εφαρμογή μια άλλης πιο ανθρώπινης εγχώριας πολιτικής προσαρμογής.
2.- Τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού πόλου αντίστασης σε κάθε αντιλαϊκή πολιτική λιτότητας, αλλά ταυτόχρονα και πιο σημαντικό, την Ελληνική πρωτοπορία για τη δημιουργία μιας ΑΛΛΗΣ Ευρώπης, αυτής των ΛΑΩΝ, της Ευρώπης της ευημερίας και της προκοπής.
Νίκος Γραικούσης
